- หน้าแรก
/
- รูป ตำมั่ว เดอะมอลล์งามวงศ์วาน
ปีกไก่แซ่บ(ตรงไหน)
"ตำมั่ว" อาหารอีสานบ้านๆที่ทานสวยๆในห้างห่างหายไปนานจากการรีวิว เพราะลืมไปแล้วว่ามีบล็อกอยู่ นี่เพิ่งคิดได้ก็เลยกลับมารีวิวซะหน่อย
ร้านอาหารวันนี้คงรู้จักชื่อเสียงเรียงนามกันอยู่แล้ว นั่นคือ“ตำมั่ว”นั่นเอง ไปซัดมาเมื่อวานที่สาขาเดอะมอลล์ งามวงศ์วาน
จริงๆเป็นคนชอบรีวิวร้านแปลกๆนะ แต่พอไปกินร้านที่คนก็รู้จักอยู่แล้วและยังจะเศือกรีวิวนี่มันก็รู้สึกทะแม่งดีเหมือนกัน คือรสชาติมันอาจจะไม่เหมือนกับที่กินสาขาอื่นก็ได้ แต่ได้รู้ว่าวันที่เรากิน อาหารมันมีการพัฒนา(ทั้งดีขึ้นและแย่ลง)ไปขนาดไหนแล้ว 1…2..3.. เริ่ม!!
จานแรก “คอหมูย่าง”
เอาจริงๆนะ คอหมูย่างนี่แทบจะเป็นอาหารสำเร็จรูปละปะ ก็แค่เอาหมูมาย่าง หมักอะไรได้บ้างนิดหน่อย แค่นี้ก็จบแล้ว ง่ายจนไม่คิดว่าชีวิตนี้จะมีคนทำคอหมูย่างได้ห่วยแตกด้วย แต่ว่าร้านนี้มีความพิเศษตรงที่ทำให้แปดสิบบาทที่เราจ่ายไป อยากจะไปเอากลับคืนมาพับรองขาโต๊ะยังดูมีค่ากว่า ไม่เข้าใจจริงๆ เอาไปหมักหรือไปราดน้ำปลา หรือว่าตกหมูได้จากทะเลน้ำลึก ทำไมถึงเค็มได้ขนาดนี้ กินแล้วอยากชวนแม่เป็นโรคไต (ทั้งๆที่เราก็เป็นคนกินเค็มมากๆนะ) เนื้อเศือกเหนียวอีกจ้า เคี้ยวไม่ออก และให้น้อยมากกกกกก ดูจากรุปได้ หมูว่าแย่ไม่พอ น้ำจิ้มหน้าตาก็ไม่ได้น่ากินแต่อย่างใด แต่ก็ต้องจิ้มอ่ะ เพราะให้กินหมูเปล่าๆนี่ก็ไม่ไหวจริง พอจิ้มเท่านั้นล่ะ สองความอุบาทว์ที่มาผสานกันไว้อย่างไม่ลงตัว(อะ ชิบหายละ) เธอนึกภาพตาม ถ้ามีคนพูดคำว่า “น้ำจิ้มแจ่ว” เธอเห็นหน้าตาน้ำจิ้มเป็นยังไง รสชาติเป็นยังไง ไอ่สิ่งที่อยู่ในมโนเทอน่ะมันไม่มีอยู่จริงในถ้วยน้ำจิ้มใบนี้เลย
“ตำข้าวโพด”
นี่คือ ‘Dish of the Day’ นี่คือส้มตำที่กลมกล่อม และนัว และแซ่บคั่ก ความเผ็ดนางมีสี่ระดับนะ 1: เผ็ดน้อย 2: ปกติ 3: ปานกลาง 4: เผ็ดมาก จริงๆไม่ค่อยเข้าใจว่าเผ็ดปกติกะเผ็ดปานกลาง นอกจากเรื่องของวิธีเขียนกะคำอ่าน มันต่างกันที่อะไรอีกวะ!? แต่ก็เห็นเผ็ดปกติมันระดับสอง ก็น่าจะเผ็ดน้อยกว่าก็เลยสั่งเผ็ดปกติมา (พ่อกะแม่ไม่กินเผ็ดเท่าไหร่) แต่จริงๆก็ถือว่าเผ็ดเกินระดับสองนะ แต่คือเราไม่มีปัญหา เพราะส่วนตัวกินเผ็ด สงสารก็แต่พ่อแม่และลูกค้าท่านอื่นๆ นอกจากเรื่องเผ็ดก็เรื่องของความอร่อย เปรี้ยวเค็มมาแน่น ส่วนตัวเป็นคนไม่ชอบกินส้มตำ เพราะไม่ชอบรสชาติของน้ำส้มตำและไม่กินมะละกอ(คือไม่กินผลไม้อะไรเลย) แต่จานนี้แทบจะเอาหลอดมาดูดน้ำส้มตำ ปกติข้าวเหนียวเราจะจิ้มกะน้ำลาบ นี่น้ำลาบแทบไม่สัมผัสข้าวเหนียวจ้ะ เป็นประวัติการณ์มาก เกิดมายี่สิบสี่ปี
“ผักหวานกุ้งสด”
ไอ่พวกผักที่เอาไปทอดๆอะมันอร่อยอยู่แล้ว ละมันคงจะอร่อยขึ้นถ้าไปอยู่ในน้ำยำ ไม่ใช่น้ำอะไรสักอย่างหวานๆ มันเหมือนเราเป็นเด็กประถม ที่แม่ทอดไก่และต้องใส่น้ำจิ้มหวานให้ คือมันก็ไม่ได้แย่มาก แต่รู้สึกว่าถ้าเป็นยำคงอร่อยกว่านี้มากเลย แต่ว่าก็นะมันเป็นเมนูที่เค้าคิดขึ้นมาเพื่อให้อีผักนี่มันกินกับไอ่น้ำหวานๆนั่น ก็ต้องยอมเค้าไป ไม่ใช่ร้านเรา แป้งที่ใช้ทอดผักก็ไม่ได้อร่อยล้ำอะไรขนาดนั้น ก็แป้งธรรมดา เราว่าการเลือกแป้งมาทอดอ่ะสำคัญ แป้งบางอย่างเอามาทอดก็แค่กรอบไง จบ แต่แป้งบางอย่างเอามาทอดละทั้งกรอบขึ้น มันยังทำให้อร่อยขึ้นแม้ไม่จิ้มห่าอะไรจากรสชาติของแป้ง อย่างพวกแป้งเทมปุระเงี้ย
“ปลากะพงทอดน้ำปลา”
เนื้อปลาไม่อร่อย แข็งๆ แล้วปลาก็จืดมาก แม่บอกใช้น้ำปลาปลอมปะวะ 55 เค้ามีถ้วยเล็กมาด้วยนะ เป็นมินิตำไทย ลืมชิมสนิทเลย แต่เดาว่ารสชาติก็ไม่น่าจะต่างกะตำข้าวโพด
“ลาบหมู”
มันมีความแปลกอย่างนึงของการกินส้มตำลาบเป็ดอุดรบลาๆๆตามข้างถนน ตามหน้าปากซอย ตามหลืบเพิงหมาแหงน ที่ทุกคนในร้านดูซกมก เจ้าของร้านดูสกปรก ร้านดูโสโครก สิ่งแวดล้อมรอบข้างร้านเป็นกองขยะบ้าง เป็นสลัมบ้าง เป็นซากอิฐปูนดินรุกรังอะไรทำนองนั้น จนมันน่าจะเป็นแหล่งรวมของเชื้อโรค เด็กเสิร์ฟเป็นพม่า มือตำส้มตำเป็นอีป้าโวยวายสัสๆไม่ก็ป้าใจดีสุดๆที่ดูไม่ได้มีการศึกษาด้านอาหารมาโดยตรง แต่อีความแปลกที่ว่าคือ แม่งอร่อยจนออร่าเราเปล่งออกมา อร่อยจนน้ำตามันอยากจะหลั่งรินไหลมาโดนข้าวเหนียวที่เราปั้นอยู่ในมือ อร่อยจนเราสามารถจะกินได้สามมื้อต่อวันโดยไม่เบือ หากเทียบกะร้านส้มตำตามห้างที่เปิดเป็นสาขา ทำร้านสะอาดสะอ้าน มีการจ้างแม่ครัว มีสูตรเฉพาะที่ทุกสาขาต้องใช้เหมือนกัน มันกลับไม่มีสเน่ห์และไม่ได้นัวตามคำนิยามของอาหารอีสานโดยแท้ ลาบจานนี้ก็เช่นกัน มันมีองค์ประกอบของวัตถุดิบที่มารวมตัวกันแล้วคนทานรู้ว่านี่คือลาบไง แต่รสชาติมันไม่ได้ มันไม่นัว มันไม่ถึง มันไม่จัด ไม่กลมกล่อม และมันก็ไม่เผ็ดเอาซะเลย แต่คือมันไม่แย่นะ ไม่ได้ไม่อร่อย แต่มันดูขาดๆ แกเข้าใจชั้นปะวะ?
“ปีกไก่แซ่บ”
เป็นปีกลีบๆของไก่ที่ไม่ค่อยได้บิน ดูเป็นปีกของไก่ที่ไม่มีความสุขในชีวิต ไม่ได้มีอะไรพิเศษ ไม่ได้ดูน่ากิน มันไม่ฟู เนื้อมันน้อย อยากไปซบอกบอนชอน รสชาติบ้านมาก แบบทอดแดกประทังชีวิต ไร้ซึ่งจิตวิญญาณเชฟกระทะเหล็ก ไม่ได้แซ่บอะไรเลย จืดๆ เสิร์ฟกะน้ำจิ้มหวานสุดแบ๊ว แต่บางทีก็อาจจะดีกว่าถ้าต้องจิ้มน้ำจิ้มแจ่วแบบที่มากะคอหมูย่าง
สุดท้าย “ส้มตำทอด”
นี่เป็นคนชอบกินส้มตำทอดมาก ถึงจะบอกไปแล้วว่าเป็นคนไม่กินส้มตำ แต่พอมันทอด รสชาติของแป้งก็มากลบรสมะละกอไปหมดแล้ว หลังจากมีประสบการณ์ตระเวนกินส้มตำทอดมาหลายร้านก็พบว่า หาอร่อยยากนะเห้ยจริงๆอ่ะ ครั้งก่อนรีวิวส้มตำทอดที่ร้านบ้านส้มตำไป (ตามหาอ่านได้) ก็ไม่ได้อร่อยอะไรมากมายอะ ที่นี่เองก็เหมือนกัน มันดูไม่น่ากิน ดูตลาดนัด ดูใช้วัตถุดิบไม่ได้ดีมาก ก็แป้งเดียวกะที่เค้าใช้ทอดผักหวานกุ้งสดอะ แม้น้ำส้มตำจะอรอ่ยมากๆ(น้ำรสชาติเดียวกะตำข้าวโพด) แต่ตัวแป้งส้มตำมันยังไงๆ ถ้าให้เราแนะนำส้มตำทอดที่อร่อยสุดที่เคยกินมา เราแนะนำส้มตำทอดที่ฟู้ดคอร์ดโลตัสอ่อนนุชนะ ร้านสุดท้ายเลย มีร้านเดียว อันนั้นใช้แป้งดี ทอดมาเป็นแพ ทอดไว้ก่อนล่วงหน้าแล้วมาตั้งเรียงอยู่ในตู้ ดูอู้หูน่ากิน ละพอกินก็ฟินจริงอะ เพราะฉะนั้นส้มตำทอดสำหรับร้านตำมั่วถ้าตีเป็นคะแนน เต็มสิบก็ให้ 7.5
"ข้าวเหนียว"
ส่วนตัวชอบข้าวเหนียวแข็งๆและออกแห้งๆหน่อย เคี้ยวมันส์ดี รู้สึกเมื่อยกราม ร้านนี้หุงข้าวเหนียวนิ่มมาก ออกจะแฉะนิดหน่อย ก็เลยไม่ค่อยถูกใจ แต่ใครชอบนิ่มๆแบบนี้ก็คงจะโอเค
ดูจากรูปหลายๆเมนูมีกุ้งด้วย ไม่รู้เป็นไง สดมั้ยสุกมั้ยยังไง ไม่มีข้อมูล ชิมไม่ได้ แพ้กุ้งน่ะเออ
ไม่รู้ว่าสาขาอื่นเป็นแบบนี้รึเปล่า หรือถ้าเรามากินวันอื่นรสชาติจะเปลี่ยนไปมั้ยหรืออย่างไร สุดท้ายแล้วแต่ละคนมีความชื่นชอบในรสชาติที่ต่างกัน บางคนชอบกินเปรี้ยว บางคนชอบกินหวาน ก็อาจจะมีความเห็นที่ไม่ตรงกับเรา ยังไงอยากให้ลองไปทานเอง อาจจะมีเมนูอื่นที่อร่อยมากกกกกแต่เราไม่ได้สั่งมาก็เป็นได้ เพราะเมนูเค้าก็ค่อนข้างเยอะอยู่เหมือนกัน พวกซุป แกง ต้มแซ่บ บลาๆอะไรพวกนี้เราก็ไม่ได้สั่งมา ไม่รู้จะเป็นยังไง แต่อยากบอกทุกคนว่าอย่าปิดโอกาสตัวเองและโอกาสของธุรกิจคนอื่นจากรีวิวของใคร ไปลองเองให้รู้ ถ้าดีจะได้ไปอีก ถ้าไม่ดีจะได้รู้ว่าคราวหน้าไม่ต้องมาร้านนี้แล้ว ขอบคุณและสวัสดีค่ะ
1 Like0 Comment
