วัดใจหาความท้าทายใหม่ด้วยการปีนผา ณ ไร่เลย์

ในวันที่ใจเหนื่อยล้าจากงานประจำเกือบ 2 ปี แถมต้องมาระวังโรคระบาด เป็นอะไรที่บั่นทอนจิตใจอย่างมาก ความกระหายในการเดินทางมันเรียกร้องอยู่ตลอด อยากที่จะพักผ่อนและค้นหาสิ่งแปลกใหม่ในเวลาเดียวกัน
“ ไร่เลย์ ” คือจุดหมายที่ใจเรียกร้อง หาดเล็กๆ ที่รายล้อมไปด้วยภูเขาหินมีลักษณะคล้ายค้อนปอนด์ ตั้งอยู่ในอ่าวกระบี่ช่วงบนเป็นแหลมแผ่นดินที่รถไม่สามารถขับมาได้เพราะถูกปิดกั้นด้วยภูเขาจึงทำให้มีหลายคนเข้าใจผิดคิดว่าเป็นเกาะ

เสน่ห์ของไร่เลย์ นอกจากธรรมชาติแล้วยังมีกิจกรรม adventure มากมาย แต่ส่วนที่เป็นไฮไลท์คงหนีไม่พ้นการปีนผา จุดรวมพล rock climber จากทั่วโลก ผมเองก็อยากเป็นหนึ่งในนั้น ต่างกันที่ประสบการณ์เป็นศูนย์ เพียงแค่อยากวัดใจและหาความสุขให้กับตัวเองเท่านั้น

เวลาวัดใจ...
พี่ครับจะปีนผาต้องเตรียมอะไรบ้าง " ไม่ต้องเตรียมอะไร มีแค่ใจก็พอ " คำพูดของครูฝึกหนุ่มประสบการณ์สูงจาก Tex rock climbing
ปักหมุดที่ castle wall ผายอดนิยม ใช้เป็น Routeแรกๆในการสอน ถือว่าเป็นจุดปีนผาที่สวยงามมากทีเดียว ความยากคือการถูกใช้งานมานานนับ 10 ปี อาจทำให้หินมีความลื่นลำบากในการจับและเกาะอยู่บ้าง
โดยครูฝึกบอกว่าหากจัดระเบียบของร่างกายให้ถูกต้อง ประสานร่างกาย จิตใจ เข้าด้วยกัน เชื่อในอุปกรณ์และฟังตามคำแนะนำ มันแทบไม่ต้องใช้แรง ขอแค่มีสมาธิทุกอย่างจะง่ายทันทีและไม่ต้องกังวลเพราะเชือกแข็งแรง ก้าวพลาด...ก็ไม่มีหล่น ฟังแล้วใจชื้นขึ้นหน่อย
พอถึงเวลาต้องปีนจริงๆนี่สิ...
จู่ๆใจเริ่มสั่น ความกล้าวันก่อนไปหลบอยู่ไหน ด้านบนคือสมรภูมิวัดใจที่ท้าทายใจเราเอง ก้าวแรกแบบเคอะเขิน บาลานซ์ยังไม่ดี ยิ่งสูงยิ่งสั่นมีก็แต่เสียงตะโกนของครูฝึกที่คอยปลอบประโลมความปอดแหกของตัวเรา ผมพยายามตั้งสติ เชื่อในข้างต้น ตามองด้านบนหูฟังเสียงตะโกนรู้ทั้งรู้ว่าปลอดภัยแต่ใจมันออเซาะซะเหลือเกิน ทำไงได้ขึ้นไปครึ่งทางแล้วจะถอดใจก็เสียหน้าแย่ ผมหยุดพัก...หลับตาพร้อมสูดลมหายใจเข้าจนเต็มปอด ตั้งสมาธิแบบที่ไม่เคยทำมาก่อนบอกกับตัวเองว่าทำได้...และปีนต่อไปโดยไม่มองด้านล่าง
เผลอแปบเดียวจุดหมายอยู่แค่เอื้อม เสียงแว่วมาให้ช้าลงหน่อยลองหยุดมองวิวเสียก่อน ปล่อยใจให้สบายหรือไม่ก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเซลฟี่เก็บความรู้สึกนี้เอาไว้ ผมทำตามอย่างไม่ลังเลความกลัวเปลี่ยนเป็นความสงบ ยิ่งสูงขึ้นกลับรู้สึกว่าปลอดภัย เผลอปล่อยใจอยู่นานผมเก็บโทรศัพท์และไปต่ออย่างใจเย็นจนถึงจุดหมาย
“ สุดยอดเลยพี่ ” เสียงครูฝึกชื่นชมอย่างภูมิใจ

เอาเข้าจริงมันไม่น่ากลัวสักเท่าไหร่หากแต่ใจเราปรุงแต่งเพียงเพราะมันสูง พอได้ห้อยเตร่อยู่ตรงนั้น สัมผัสได้ถึงความเงียบสงบ ผ่อนคลาย และเบาใจอย่างบอกไม่ถูก ณ เวลานั้นมันสลัดความน่าเบื่อของชีวิตทิ้งลงไปได้บ้าง และที่สำคัญรู้สึกภูมิใจเล็กน้อยที่เอาชนะความกลัวในใจตนเองได้
" จะลงแล้วบอกนะ " เสียงตะโกนอีกครั้งจากครูฝึก ผมพยักหน้าพร้อมกับโรยตัวลงอย่างช้าๆฟอร์มแอ๊คท่าแบบทอมครูซ
ครูฝึกมาดเข้มพูดปนหัวเราะ " ลงมาเลยเชือกปลอดภัยสั่งมาจากจีน " ผมมัวแต่ยิ้มรับมุขจนลืมโพสท่าที่เตรียมไว้ บอกตัวเองว่าไม่เปนไรลงมาได้ก็บุญแล้วยังจะห่วงท่าอีก ฮ่าๆ

เวลาพักใจ...
หลังจากหัวใจสูดฉีดพอให้ปลุกความเป็นชาย ผมที่ยังคึกและอินกับการปีนผาอยากจะไปลุยต่อที่ลากูนคราวนี้ใจมันได้แต่ร่างกายเจ้ากรรมดันไม่เห็นด้วย แขนและขามันอ่อนแรงเจ็บกล้ามเนื้อเหตุเพราะไม่ได้วอร์มร่างกายและเกร็งมากเกินไปขณะปีนจนทำให้ต้องพักความโลดโผนไปก่อน
เย็นวันนี้เลยตัดสินใจไปเดินเล่นที่หาดถ้ำพระนางและชมแสงสุดท้ายที่ไร่เลย์ฝั่งตะวันตก

หาดทรายขาวทอดยาวประมาณ 400 เมตร ภูเขาหินเด่นเป็นสง่าตั้งท่าเหมือนคอยใครสักคนมาพบเจอ หาดถ้ำพระนางวันนี้ดูสงบกว่าที่เคยผู้คนกระจายอยู่ตามจุดให้พอไม่เหงา บ้างก็อาบแดด พายซับบอร์ด มองแล้วดูมีชีวิตชีวา ในช่วงน้ำลงรายละเอียดบนหาดเริ่มเปิดเผยความงามที่ซ่อนไว้ราวกับต้องการให้ค้นหา มันล่อใจให้เดินลัดเลาะจนพบกับมุมลับที่แปลกตาอดที่จะถ่ายภาพเก็บไว้ไม่ได้จริงๆ

หลังจากถ่ายภาพอยู่พักใหญ่ผมเลยเลือกไปต่อที่ถ้ำค้างคาวอีก unseen บนไร่เลย์ จากหาดถ้ำพระนางเดินไปจนสุด เลี้ยวขวา แล้วค่อยๆก้มตัวลงลอดผ่านแนวไม้ที่ขวางอย่างไม่เป็นมิตร ทางขึ้นมีหินขรุขระเล็กใหญ่ประปรายดูลำบากไปหน่อย ยังดีที่มีเชือกให้เกาะ ในถ้ำลื่นและมืดอยู่มากหากมีไฟฉายติดมาด้วยคงดี การใส่แตะขอบฟ้ามาคงเป็นสิ่งผิดพลาดครั้งใหญ่ ไม่ขาพลิกก็ลื่นหัวแตก ใช้เวลาและกำลังพอควรกว่าจะถึงจุดโรยตัว ต้องปีนขึ้นมาอย่างลำบากและลงอย่างทุลักทุเล แต่แลกกับวิิวแล้วก็คุ้มค่าแค่ได้ขึ้นมาเห็นคนโรยตัวลงจากถ้ำก็คุ้มแล้ว
รู้ตัวอีกทีปล่อยเวลาให้ทำงานจนเลยเถิดลืมไปว่าต้องไปเก็บแสงสุดท้ายที่ฝั่งตะวันตก

ไร่เลย์ตะวันตกคือจุดสุดท้ายที่ผมเลือกจะพักใจ หาดกว้างไกลสุดสายตา ไร้ซึ่งผู้คนโล่งซะจนคิดว่าเป็นหาดส่วนตัวบรรยากาศเป็นใจต่อคนหมดไฟแบบผม ณ เวลานั้นผมเดินไปจนสุดหาดหยุดพักนั่งฟังเสียงคลื่นแล้วทบทวนตัวเองอีกครั้ง ในเวลาอันสั้นผมสลัดเรื่องกังวลใจทิ้งไปจนหมด enjoyกับทุกสิ่งที่ได้ทำ ได้ใช้ชีวิตโดยไร้การวางแผนมีก็แต่ปล่อยวางความรู้สึก เหมือนได้ชาร์ตพลังผมมีความสุขเป็นอย่างมาก มากซะจนไม่อยากกลับไปทำงาน...แต่ถ้าอยู่นานกว่านี้คงเคยตัวแน่ๆ
พระอาทิตย์กำลังร่ำลาแต่เผอิญไอ้ฝนบ้ามันดันตกซะงั้น ผมหันหลังให้แสงสุดท้ายมือรีบคว้ากล้องเข้ากระเป๋าและวิ่งตากฝนด้วยความสนุกแม้ร่างกายจะเหนื่อยล้าเต็มทีแต่ ณ ขณะที่วิ่งอยู่นั้นกลับรู้สึกว่า...นี่เป็นความเหนื่อยที่โครตมีความสุขที่สุดในรอบ 2 ปีนี้เลยว่ะ

เวลาของความสุขมักผ่านไปเร็วเสมอ หากแต่ความทรงจำมักหยุด...จำเวลาช่วงนั้นไม่เคยลืม

ใครสนใจกิจกรรมปีนผาไปตำเลยที่ Texrockclimbing RailayKrabi